Gedichten

Hernieuwde ouderdom (eerste deel)

"We worden al behoorlijk oud," zei de zeearend tegen zijn wijfje.
De twee grote roofvogels zaten op het strand, terwijl de zon stralend opging. Ze keken weemoedig om zich heen.
"Maar ik weet wel wat," zei een heel oud mannetje, dat opeens naast hen stond. "Jullie moeten het zuiverste zoetste water opzoeken, ergens in de oceaan." De kleine grijsaard trok aan zijn baard, die tot aan zijn middel kwam. Het leek wel of hij in de lucht verdween.
Meteen vlogen de beide zeearenden op. Over de zee ging het. De hele dag vlogen ze maar door. Waar zou er in vredesnaam zoet water in de oceaan te vinden zijn? Maar de vogels hadden vertrouwen in dat oude mannetje. Vol spanning gingen ze almaar verder, voelden dankzij hun opwinding geen vermoeidheid.
Het werd nacht. De zeearenden vlogen dicht boven de trage golven. Jammer genoeg rook het water overal even zout. Nog steeds waren de dieren niet moe. Ze volgden een albatros, die achter de sterren in de verte aan vloog. Dat was vast een slimme vogel; hij zou hen wel kunnen helpen.
De morgen brak aan, met grauwe zware wolken.
"Kijk, een groot schip beneden ons," krijste het zeearendsvrouwtje.
"Erop af!" antwoordde het mannetje. "Daar zal vast zuiver zoet water zijn!"
De beide dieren daalden op het dek neer, vol blijde hoop.
"Gauw het net over die twee zeearenden gooien!" schreeuwden de matrozen.

Levens gedicht door: Han Messie

Tweeten