Gedichten

In de waan van deze tijd

Het is nacht en woorden huilen zacht...
Sterren fonkelen en \'t is bijna volle maan.
Wij zijn nog wakker, zij lacht en kruipt
Nog dichter tegen mij aan.

Morgen is ver weg, zover als een ster die
Staat in het raam.
Zonder zorgen beleven we hoe het nu hier is.
En vragen ons niet af; hoe verder te gaan?

Onder een zwart hemeldak voelen we ons op
Ons gemak.
De stílte die fluistert, of oorverdovend
Toeslaat.
Geen kosten, noch baten, maar wel een zalig
Toeverlaat.

En een gemoedsrust die zich overdag nauwelijks
Laat zien, maar op dit moment ons beiden als
Geen ander kent.
Het lijkt een mysterie, gewoon in een nacht
Waar beiden waken en een zucht van verlichting
Slaken...

Nog maar even slapen tot de morgen komt en
Het ontastbare verstomt.
Want dan moeten we van alles weer waarborgen.
Het schreeuwen van de daken, ook al maken we
Het reeds te bont.

Woorden zijn hard en meedogenloos, het licht
Is fel en doet zeer aan onze ogen.
Het verstand domineert het hart en een roos
Die zich heeft geopend die dag is er één die
Niemand zag en wederom worden we meegezogen
In zaken die ons blijkbaar meer raken.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten