Gedichten

In vleugjes tocht

het raam is donker
maar de deur staat aan
in vleugjes tocht laat
het huis zijn adem gaan

vertelt in geur
de kleur van bewoners
in een subtiel onderscheid
geeft zij hun geheimen prijs

het ongewassen raam
oogt weinig openheid en orde
de deurmat is versleten
door generaties voeten vegen

toch bel ik aan
laat het verleden staan
het zo bekende rammelend geluid
brengt mij na twintig jaar weer thuis

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten