Gedichten

Intouchables 'de Film'

Ik zal het nooit vergeten,
de dag van het ongeluk, de dag dat ik niks meer kon.
Vanaf toen was mijn leven eigenlijk al voorbij,
Ik kon niks meer. Niet lopen, rennen en niet zelf eten.
Mijn leven was getekent: de rest van mijn leven verlamd in een rolstoel.
Wie wil dat nou niet?!

Hier zit ik dan, Philippe Pozzo di Borgo, vastgekluisterd aan een stomme rolstoel.
Ik zal nooit meer iets zelf kunnen doen.
Ik zal altijd iemand om me heen moeten hebben die me met alles helpt.
Voor de rest van mijn leven.

Na vele gesprekken met mannen die me wilden helpen.
Kwam uiteindelijk Driss.
Hij woont in een buitenwijk van Parijs, hij is donker en heeft geen geld.
Door zijn directe babbel raakte ik onder de indruk.

Al is Driss het tegenoverstelde van mij,
Ik mag hem.
Hij heeft geen medelijden met me, precies wat ik in een begeleider zoek.
Hij zal me helpen met eten, douchen en alle andere dingen die ik niet meer zelf kan.
Ik geef hem twee weken, dan is hij hier weer weg. Langer houdt hij toch niet vol.

Dagen verstrijken, weken verstrijken, maanden verstrijken.
Hij is er nog steeds.
Hij zal voor altijd bij me blijven,
dat voel ik.

Ik heb de wil om te leven teruggevonden,
door hem.
Hij is degene die me opnieuw aan het lachen heeft gemaakt,
en me voor altijd aan het lachen zal blijven maken.

Levens gedicht door: carrie31

Tweeten