Gedichten

Kijk terug om te leren, vooruit om te leven

In het donker van de nacht,
als de slaap maar steeds blijft wijken....
lig ik met gesloten ogen,
diep in mijzelf terug te kijken.

Mijn herinnering brengt mij terug,
heel ver, tot wel een jaar of zes.
Op klompjes, heel alleen zwierf ik daar door de hei.
en ruik de geur van kamperfoelie, en zie....
het felle geel van brem, wat was ik zorgeloos en blij.

Alle dagen zwierf ik daar,
plukte bramen zoet en zwart.
Zag het kleine bloempje tormentil,
de gentianen bloeiden prachtig blauw.
Samen met het rozenkransje en de zonnedauw.

Hun namen leerde ik op school,
begerig om ze in mij op te nemen.
Ik wist zo weinig nog in het begin.
Met graagte dronk ik alles in.
Die kennis gaf mijn leven zin.

Ik zag de grootsheid van de schepping,
kreeg respect voor hem die mij dit alles gaf.
Zag ook de hebzucht van de mensen,
In een oorlog, die niemand had verwacht,
met wreedheid en tomeloze macht.

Ik was een kind, wat kon ik doen.
Niets, alleen maar overleven.
Ziek door honger en vol met stil verzet.
De tranen van mijn moeder stillen,
met bloempjes in een klein boeket.

Zolang, zolang geleden.
Veel liefgehad, en leven doorgegeven.
Heel veel geleerd, en niets daarvan vergetend....
Kijk ik vooruit, hopend op een toekomst,
vol geluk, en eeuwig leven.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten