Gedichten

Krimpt de tijd

je hebt
de euforie gehad
van bacchanalen en
nachtenlang doorhalen

het ongeremd
de grenzen overgaan
naar een wereld die nog
zonder normen kan bestaan

je de standaard toegeëigend
van lak aan alles krijgend
als het feesten maar niet stopt
want de beesten zijn nog los

maar in demping
van gevoelens krimpt de tijd
tot een meedogenloos vervelen
omdat niets je meer kan schelen

bent je dieptepunten kwijt
in de roetsbaan van het leven
ook de hoogtepunten zijn vergeven
wat blijft lijkt slechts eentonigheid

wat is jou de medicatie waard
als hel en hemel gaan verdwijnen
en je eindelijk de warme zon
weer op je huid kunt voelen schijnen

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten