Gedichten

Laat mijn doek met rust!

Lang terug gooide ik een doek
over mijn spiegel
en keek er niet meer naar om.
Daar is waar het afsluiten begon.

Ik en mijn houding,
kunnen de hele wereld aan
en wie aan mijn doek kwam,
liet ik buiten mijn leven staan.

Ook nu met die besef,
sluit ik mezelf af
als men te dichtbij komt.
Jij, die dit ziet,
de enige die er echt om bekomt.

Daar, waar ik mijn doek steeds weer naar beneden trek,
sta jij,
om te laten zien wie ik ben.
Wat zie jij in die spiegel dat ik niet zie?
zie jij dat kleine meisje van toen
of een vrouw dat ik niet ken?

Levens gedicht door: angela

Tweeten