Gedichten

Later

Op het zachte gras zaten wij aan de kant van het water.
Wij droomden over vrede en dachten niet aan later...
Dauwdruppels op het riet, wij keken naar de hoge blauwe hemel en rookten weed.

Soms dreef er een grijze wolk voorbij, maar die bliezen wij opzij.
Helder blauw moest het zijn en de zon zou schijnen voor iedereen.

Op een wereld gespeend van leed waar het groen zou zegevieren.
Wij schopten tegen de maatschappij en dachten alles te kunnen bestieren.

En op het grintpad achter ons liepen mensen voorbij en keken ons van opzij aan en je zag ze denken; Ach laat ze maar gaan.
Sommigen met hun lunchpakketje in de hand en onder hun arm een krant.

Het wereldlijden werd daarin beschreven, alle ellende en armoe, zij lazen het even en gingen weer naar hun kantoor toe.
Strak in het pak met stropdas om volgens de etiketten.

Wij zouden ons verzetten, strijden tegen onrecht,
maar dat was makkelijk gezegd.
Het doen was punt twee en nu terugkijkend gingen wij achteraf mee met de maatschappij die wij nee verkochten.

Terwijl wij het zochten in de eenvoud, in religie, het boeddhisme.
Doch in deze westerse cultuur gaan zelfs wij nu soms voor goud.
En weelde heeft ons in zijn macht, maar dan denk ik weer even aan het zachte gras waar wij zaten aan de kant van het water, droomden over vrede en niet dachten aan later.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten