Gedichten

Lentelicht

ik zag
witte handen
waarvan de
lange vingers
behoedzaam
gordijnen open
schoven langs
zingende rails

een been
dat steevast
gehuld was in
een onbestendige
kleur rok die nu
de gok waagde
om eindelijk
lentelicht te dragen

zo oplichtend
werd de scene
compleet die
in slow motion
bij half duister
zonder woorden
even bedreigend
angstig leek

een eenvoudig
ochtendritueel
waarvan de
volgorde vaak
verschilde al
naargelang de
overgave waarmee
de zuster het deed

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten