Gedichten

Levende dood

Soms zie ik de nut niet meer in het leven.
Ik wil dan vluchten en niet meer bestaan.
Voor de spiegel sta ik te beven.
Met een mes in mijn hand en pyjama aan.
Dit is heel egoïstisch denk ik bij mezelf,
Maar wat maakt het uit er is niemand die om mij geeft.
In mijn hoofd tel ik tot elf.
Ik denk diep na; ‘Nee! Er is iemand die wel voor mij leeft! Mijn.. mijn.. moeder.’
Dan vraag ik mezelf af; ‘Wat ben ik aan het doen?’
Er was altijd al iemand en ik zag het niet, mijn behoeder.
Ik ben niet niemand, maar een kampioen!

Levens gedicht door: Bella

Tweeten