Gedichten

Midlife

Okay, we zijn tot nu, tot hier gekomen;
we hebben, niet zozeer op eigen kracht,
maar meer op goed geluk een weg genomen;
niet al te veel gestuurd, niet nagedacht,

geen grootse doelen nagestreefd, geen dromen
van verre landen nagejaagd, geen stad
met argeloze burgers ingenomen
-in heroiek zit so wie so de klad-.

Toch zijn we hier, hoe zou het verder moeten?
Heeft alle romantiek nu afgedaan?
Wat zijn nastrevenswaard'ge idealen?

Heeft het wel zin om in onszelf te wroeten?
-Wat is de reden van dit aards bestaan?-
En kan een mens zijn eigen lot bepalen?

Levens gedicht door: Anton Albast

Tweeten