Gedichten

Naakt vertrek ik

ben de sporen kwijt
verdwaald in de woestijn van zonde
waar zand als waarheid
langs je vingers glijdt

hebzucht van de wind
blaast slijk der aarde droog
in verduisteren van licht
de oase van rechtschapenheid zit dicht

alsof de duivel er mee speelt
in helse spiegeling van lucht
wordt het lieve lijf gelaafd terwijl
de ziel voor eeuwig wordt geschaakt

heb mijn boetekleed verpand
in de biechtstoel van dit land
zonder wereld zal ik tot u treden
naakt vertrek ik uit het zondig heden

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten