Gedichten

Nacht

Kleine roze wolkjes drijven langzaam
langs de hemelboog.
De schemer daalt geleidelijk over de huizen.
Zwart tekenen ze zich af tegen
de nog heldere avondlucht.

De mensen moeten binnenblijven.
Alles ligt in diepe rust.
Er heerst een pandemie.
Mensen sterven bij duizenden.
Ze zijn bang, een virus grijpt om zich heen.

Hier helpt geen geld,
of hoge muren, geen protest.
Afstand houden, schone handen.
Zelfs spreken vormt een gevaar…
het blad komt aan de bomen.

We weten dat de zomer komt.
Was het niet de zoon van God
die hierover sprak?
Het blad vertelt ons van de zomer.
Zo ook, als deze dingen gebeuren.

Hij zei het, en wij mensen kunnen het lezen
als we willen, in Gods woord.
Hij sprak van oorlog en van honger.
aardbeving en vreselijke ziektes.
Door het feit dat hij koning is geworden.

Zijn vijand is het die hierover woedend is.
Hij weet dat hij het zal verliezen,
hij geeft niet toe, maar vecht verbeten.
Als ik moet gaan, dan ga ik niet alleen.
We kennen die gedachte uit Wereldoorlog twee.

De koning geeft ons hoop.
Ook voor allen die thans sterven.
Zij zullen opstaan.
Er zal geen rouw geschreeuw of pijn meer zijn.
De koning der eeuwigheid doet die belofte.

Het leven zal dan voor eeuwig zijn.

Antje

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten