Gedichten

O, leer mij alle dagen tellen

Als ik van heel mijn lange leven,
de dagen eens zou tellen gaan,
had ik veel werk om ze te tellen.
Het zijn er veel,
ze zijn voorbijgegaan.

Toch komen uit dit hele leven,
maar enk’le dagen,
aan mijn geest voorbij.
Ze lichten op, als warm en vrolijk,
ze waren immer mooi en blij.

De hei, waar ik zo graag,
als kind vaak speelde.
Ik ruik de kamperfoelie en de brem,
ik zie nog steeds het paars en al de vele kleuren,
ze trekken aan mijn geestesoog voorbij.

Diezelfde hei, waar ik de liefde leerde.
waar ik geheel mijn hart verloor aan jou.
En wij ons aan elkaar verbonden
zo zij aan zij, nog onbewust,
van wat er komen zou.

De dagen dat er kind’ren kwamen,
ze lichten op, als dagen vol geluk met jou..
Waarin ik ’t volle leven leerde kennen.
Ja, heel mijn kindheid af ging leggen,
waarin ik moeder werd en vrouw.

Het vele werk, en alle grote zorgen,
zijn dingen waar ik niet meer naar verlang,
ze zijn zorgvuldig opgeborgen,
Ze vallen weg....
Ze zijn van geen belang.

Ik telde heus niet alle dagen,
ze gleden ongemerkt aan mij voorbij.
Er kwam een dag, hij komt me nu heel moeilijk voor.
Een dag heel triest en donker,
het was de dag dat ik jou weer verloor.

O ja, ik overleefde,
de dagen glijden nu in rust aan mij voorbij.
Ik hoef ze ook niet meer te tellen.
Ja, iedere dag is als een goede gift,
Ik vraag mezelf , hoe lang zal dit nog duren?

Hoe lang, hoe lang,
schrijft nog mijn levensstift.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten