Gedichten

Ouderlingentehuis

Haar wereld is een kamer
in ’t vierkant
nauwelijks een voorschoot groot.
Tussen vergeelde foto’s
en het uurtje dat ik wekelijks kom
wacht zij gelaten op de dood.

Als ik er ben
keurt zij haar pillen,
haar drankjes en haar knie.
“ t Is water ”, zegt zij,
noemt mij weer jongen
en vindt dat ik er goed uit zie.

Zij schenkt mij koffie,
is weer voor even
dat o zo oud vertrouwd gebaar.
Als vroeger woelt zij door mijn haar.
Morst dan een beetje,
omdat haar blauwe handen beven.

Levens gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten