Gedichten

Papa

Hoe kon je voor me zorgen als je dat voor jezelf niet kon.
Je eenzaamheid en je verdriet troostte met de fles.
Een leegte probeerde op te vullen waar een krater in je hart was geslagen.
Ik begrijp je zo goed.
Je lag op je rug in ’t gras en schilderde wolken op het blauwe doek toen je nog een jongen kon zijn; je geest je lichaam meer paste.
De zwaarte van je eindeloze gedachten groeide met je mee.
Ze deelden klappen uit in onze zielen
De verwarring, het verdriet werd de erfenis die je gaf.
En toch:
toch was je een kunstenaar: je humor, je gitaar de dromen die je droomde.
De goede weg die je had gevonden en die je moeizaam ging.
En vanachter de wolken verscheen Zijn hand en bracht je eindelijk thuis.

Pappa ik lijk steeds meer op jou.

Levens gedicht door: Yvonne

Tweeten