Gedichten

Patroon

Op de rand van mijn bed,
overpeins ik de nacht.
Achter de gordijnen gloort
de dag die op mij wacht.

De zusters zullen zo verschijnen:
een kopje thee,
wat medicijnen
mijn ontbijt en
misschien nog een praatje,
dan gaan ze weer verdwijnen.

Het is zomaar koffietijd.
Een optocht van rollators.
We praten over onze kwaaltjes,
de centen, de politiek en het weer.
Maar eigenlijk raakt het ons
niet meer.

Zo glijdt de dag aan mij voorbij.
Wie komt hem onderbreken?
Zorgt voor een verrassing
in dit vast patroon?
Niemand denk ik,
hij wordt zo als gewoon.

Antje.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten