Gedichten

Rauw rouwt om fout oud

Weet dat in prachtige perken niet slechts geuren en kleuren
Maar ook stinken en stekels
Onmisbaar onderdeel zijn van het geheel

Waar edelstenen prachtig prijken
Bloedige blaren van zwetend zwoegen
Vooraf zijn gegaan aan elke stukje juweel

Maar wie mooi wil zijn, naar wat men heden ten dagen
Toekent als enig schoonheidsideaal
Liegt en legt liever dan lachen, geleefdheid lam

Wat ooit werd gewaardeerd en gerespecteerd
Verhult en verafschuwt uit schaamte voor sporen
Voordurend vurig verhalen vervagend, verdoofd elke vlam

Zal ik sterk genoeg staan, vrij van schroom voor de schande
Knikken kraaiepootjes niet te buigen voor botox
Minacht ik mooi zijn omdat het moet en niet kan gezeur

Zal ik prijken en pronken met strepen en striemen
Eerbied afdwingen, zichtbaar het zorgen en zwoegen in het gezicht
Of zwicht ik, zegenviert zwakte, stel ik mezelf soms teleur

Ga ik mee met die meute van modemaloten
Afdrukken weg wissend en waxend
Strevend te sterven met glad groefloos gezicht

Ongelooflijk zonde dat niemand meer zien zou
De tekens en trekken van de het leven dat ik leidde
Getuigen van grenzeloos genietend , gehoorzaam gedicht

Levens gedicht door: CN Kooijman

Tweeten