Gedichten

Slapen

Stil is de nacht.
Er roert zich niets.
Zou iedereen slapen dan?
Ik denk het niet,
net zo min als ik dat kan.

Het licht is uit.
Toch blijft er in mijn hoofd,
een lichtje branden.
’t Verlicht alles, scherp omlijnd.
Net alsof de zon nog schijnt.

Slapen nu, vooruit.
Mijn gedachten dwalen.
Maken een lange reis,
door alle jaren.
Geven herinneringen prijs.

’t Is niet onaangenaam, oh nee.
Maar kon ik het maar stuiten
die enorme gedachtenvloed.
Eventjes slapen en vergeten
dat is wat ik moet.

De rode cijfers op mijn klokje
geven de uren aan.
Doe toch je ogen dicht.
Maar ongemerkt lig ik toch te kijken.
Uren, minuten, seconden verstrijken.

En als het morgenlicht,
door de gordijnen gluurt,
dan wil ik slapen.
Liefst een gat in de dag.
Maar ja, ook dat gaat niet.
Dus wordt het de hele dag…
weer een uitgebreid gapen.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten