Gedichten

Steeds aanwezig _ vergeten (deel 1)

Jaap en Lia, een bejaard echtpaar,
woonden in een klein, liefelijk huisje middenin het bos.
Ze leefden van de opbrengsten van hun groentetuin.
Op een zonnige ochtend zaten ze samen aan de beek, die achter het bloemkool veldje stroomde.
"Heerlijk om naar dat heldere water en die kolkjes te kijken," zei Lia.
"En wat sidderen de boombladeren mooi in het zuchtje."

"Laten we daarbij ook nadenken," antwoordde Jaap.
"Wat we nu zien, vertelt ons dat we
tevreden mogen zijn met ons bestaan.
Ons eenvoudig leven hier in het bos is
het beste wat we ons kunnen wensen."

Aan de overkant van het beekje verschenen
een deftige dame, een heer in een mooi pak
en een jongeman in armoedige kleren.
"We hoorden jullie praten," begon de dame.
"Wij zijn alle drie wijsgeren van beroep.

We zouden zeker goed met jullie
van gedachten kunnen wisselen."
"Ja," ging de heer verder.
"Jullie moesten maar eens opschrijven
wat jullie altijd over het leven en
de mensheid gedacht hebben."

"Wij kunnen niet lezen en schrijven!" riep Jaap uit."
"Nooit geleerd!"
"Dan houden we ons niet langer met jullie bezig," lachte
de dame. "Jullie zijn domkoppen!"
De drie wijsgeren verdwenen achter de bomen.

Levens gedicht door: Han Messie

Tweeten