Gedichten

Tijdsbreuken

je lachte
het liefste
elvendansje
dat ik ooit
had gezien

zij droeg roze
draaide op het
glanzend zwart
muziekdoosje dat
de tijd niet vergat

muzikaal en
mechanisch op orde
door generatieve
restauraties van
het familie erfstuk

na je lach
was er een stilte
waarmee het danseresje
tijdsbreuken heelden die
heden en verleden scheidden

waar muziek
de melodie had
losgelaten begon
zij met haar mystiek
intrigerende verhalen

waarin schimmen dansten
met hun spiegelbeeld in
zwart glanzend lak op
vlammen die heksen droegen
naar hun toenmaals graf


wil melker

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten