Gedichten

Verborgen geluk

Mijn pen is leeg als de stilte om mij heen.
Mijn ogen dwalen naar elke kant van de kamer.
En het voelt er kil, koud als steen.

Buiten is het grijs en grauw, de huizen staan er verlaten bij.
Dof is het groen van bladeren aan de bomen
en al kijkend door het raam zit ik wat te dagdromen.

Gevoelens van weemoed en melancholie.
Het is alsof ik het vandaag anders zie.
Geen vaste grond onder mijn voeten en mijn
zintuigen op slot.

Toch adem ik, voel en zie alles om mij heen en hoor daarbij ieder geluid.
Het lot lijkt mij te bestieren en dringt binnen
door mijn huid.

Iedere porie, iedere vezel wordt geraakt, terwijl
ik een zucht van verlichting slaak.
Ondanks de leemte die er is, voel ik een diep gewortelde geborgenheid, al lijkt alles een gemis.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten