Gedichten

Verse sneeuw

Ik heb distels getrotseerd
op een vlijmscherp pad
me aan de angst bezeerd
door de veel te hoge lat.

de toekomst willen weten
in een gure snelle wind
ik ben geslagen en gebeten
door mijn innerlijke kind.

het kind voerde een strijd
waarvan ik niet kon winnen
ik was al mijn wapens kwijt
en moest opnieuw beginnen.

ik had alleen mijn grapjes
en voelde mij een leeuw
zette toen mijn stapjes
in de nieuwe verse sneeuw.

de nog onbekende sporen
die mijn voeten lieten staan
was het kind dat wilde horen
waar mijn hart...
nu heen
moest
gaan.


© Marjanekke

Levens gedicht door: Marian van Zwienen

Tweeten