Gedichten

Weerzien

Schoolmakkers van vroeger treffen elkaar
in een zaal vol schemerblauw met roze gloed.
Als de vrijgezel zijn jeugdvriend ontmoet,
bewondert hij dat voldane echtpaar.

De man alleen voelt zich licht bedroefd, peinst zwaar:
"Is vrouw en kind te missen voor mij goed?
Naar welk leven verlangt mijn onstuimig bloed?
Heerlijke reizen maak ik ieder jaar!

't Gezin brengt plichten. Liever steeds voortkruipen
over die begroeide rotsen aan de zee,
waar spattend schuim halm en struiken doet druipen.

Aan takken snuiven, als een speurende ree.
Het boompje siddert van reisgrage stuipen;
bruisend water bezingt echter vaste stee."

© Han Messie

Levens gedicht door: Han Messie

Tweeten