Gedichten

Winter

Eens was ik jong,
eens in een ver verleden.
Nu ben ik oud,
stijf en stram in al mijn leden.

Soms kun je fantaseren:
hoe zou het zijn, het om te keren.
Ik was oud, nu ben ik jong, of:
Met wat ik nu weet,
in een jong lichaam te wonen.
Dom om zoiets te beweren.

Het is geen tijd om te dromen,
maar om in leven te blijven.
Dat kost al je energie.
Want, het opgeven is:
je overgeven aan het niets.
En dat is een vijand,
Die je liever nog niet ziet.

Oud zijn is vervelend,
Met vaak een slecht humeur.
Als een last voor je verzorger.
Die zit opgescheept met jou gezeur.

Maar het is mijn winter,
en hij is koud.
Ik kijk naar de vogeltjes
en mijn teevee.
De slotakte van mijn leven,
ik doe het er maar mee.

Antje.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten