Gedichten

De traagste vorm van leven

Ik ben laf, zwak en ik geef het toe: ik ben een mietje,
Ik vecht voor mijn verlangens al zijn die allang vernietigd.
Leve de illusie, want je weet het is zo fijn,
Om in gedachten voor te stellen dat ik weer bij jou kan zijn.

Ik kan je niets verbieden, ik wees je slechts de weg,
maar zonder overleg vond je zelf je eigen weg.
Ieder ging zijn richting, wie had dat ooit gedacht,
maar onthou, ik ben degene die je zover heeft gebracht.

Houden van is mooi, leven met is als een kooi,
gevangen met de wetenschap, het is slechts een toernooi.
De wereld draait door, maar het is net alsof,
elk moment me stevig vasthoud en het vorig overtrof.

De traagste vorm van leven, is niet eens een van bestaan,
Maar door gevoelens gedreven om deze wereld te ontgaan.

Op de muren staat geschreven, I love you en een portret,
maar de mensen zien het niet, want de ruimte is bezet.
Door een leek met zijn graffiti en hij heeft t geprobeerd,
maar ik kijk er dwars doorheen naar iets dat me intrigeerd.

Mijn gedachten gaan het winnen, van gevoelens oh zo sterk,
Maar ik zal je nooit vergeten, want je bent mijn levenswerk.
Bij de strijd voor een begin, begint de strijd voor het eind,
wie t langste vol zal houden trekt toch aan t kortste eind.

Ik heb staan schreeuwen en staan janken zonder contact met de aarde,
tot ik zag dat er nog licht was en die hoop deed me bedaren.
Ik wist het is nu over, de weg gaat niet terug,
Dus ik loop gewoon maar verder, met mijn lasten op mijn rug.

De weg brengt nieuwe liefde, om te lachen om te dansen,
maar nieuw is niet mijn optie, ik zou zo graag herkansen.

Liefdes gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten