Gedichten

Doucheputje

Het warme bad stoomde leeg
waar ik mij begaf in een lege cel
met één weerloze laatste druppel
over mijn wang vol kippenvel
Als enigste levende orgaan
mijn ontspannende spier
liet mijn herinnering stil staan
op de rand van mijn doucheput.

Met galm werd zij aangevoerd
als beeld tegen de stroming in
waar ik dromerig in verwikkelde
als een echo in mijn herinnering.
Het jagende water spoelt af
maar niet mijn herinnering
waarop mijn droom steeds loert
op de rand van mijn doucheput

De kolk etaleert haar wending
die mee draait met de klok
zo simuleert vooral het einde
met de zucht na de laatste slok.
Zo dorstig waren wij niet
om ons bestaan te redden
enkele druppels kennen het verdriet
op de rand van mijn doucheput.


© Alexander

Liefdes gedicht door: Alexander

Tweeten