Gedichten

Het sprookje

Zonder dat ik mijn ogen sluit zie ik jou voor mij staan
op plaatsen waar het daglicht tegen op ziet
in hoeken, om bochten waar ik jouw schaduw bewonder.
Je schaduw wat als een kaarslicht langzaam dooft
het sprookje wat in een dagdroom langzaam verdwijnt
maar jouw portret in mijn sprookje maakt het bijzonder.

Jouw aanwezigheid in silhouet tijdens zonsondergang
het rond dansen in contouren langs de waterkant
mijn sprookje dat leeft tot het blauwe uur.
De kanttekeningen begrenzen de hartstocht
een burcht om je vormen van de passie te bewaken
om jouw in de kern te ontmoeten bij het kampvuur.


© Alexander 2015

Liefdes gedicht door: Alexander

Tweeten