Gedichten

Hij in herinnering

Hij, waarmee ik lag te dromen
op de zonovergoten rietvelden
Hij op de brug over het groene slootje
waarmee ik altijd de eendjes telden

Waarmee ik rondjes om de treurwilg rende
En elke keer als we bij de laatste boom aankwamen,
liet hij me schrikken
en vielen we op elkaars lichamen

Zijn blik was vol met mysteries
Iedere keer als hij me aankeek met deze onschuldige ogen
kocht hij me om
Het staat zo vast als een rekensom

Op een dag, pakten we onze koffers en reden van stad naar stad
We hoefden nog maar 20 kilometer te rijden
toen het voertuig uitviel
Langs de weg lagen we helemaal plat

We waren wild en jong,
Trokken ons niets aan van anderen
Vrijheid was één met ons
En niets kan dat meer veranderen

Liefdes gedicht door: Bella

Tweeten