Gedichten

Je was zo broos

Laatst zag ik je na al die tijd weer staan,
Sluike haren, krom gebogen en half vergaan,
Een walm van rotting hing om je heen,
Ondanks die lucht kwam ik bij je en
liet ik je zitten op mijn been,

Je opende je mond, om wat te zeggen,
je was zo broos,maar ik deed een vinger op je lippen en
gaf je jouw gele roos,
En ik sprak zo mooi was je, dit is jouw leven
en zo mooi zal je weer zijn,
Ik nam je in mijn armen,
wat eerst zo sterk en groot was,
was nu zo kwetsbaar en klein,

Zo gingen we op weg, terug waarvan wij eens kwamen,
Ieder met zijn eigen leven,
eerst alleen en nu weer samen,
Al die tijd was je in mijn leven geweest,
ondanks dat je niet bij mij was, kon ik je niet vergeten,
Toen was je nog zo gaaf en nu leek je zo versleten,

Liefdes gedicht door: M. Scholten

Tweeten