Gedichten

Mijn moeder

Zij is mijn eeuwige omhelzing.
Ze laat mij niet los.
Ook is zij een verre grote bloem in de verte.
Wat mij nederig maakt omdat ik

haar in werkelijkheid nooit kan plukken.

In mijn bittere nachten.
Wanneer het niet meer brandt de vlammen
der moed in mijn schouw
En ik in de kinderkamer op bed
griezelde en gruwde van alle lichten
uit en witte heksen boven mijn bed verschenen

Om mijn kinderbloed te willen drinken
Daar redde mijn moeder mij met een nachtlampje
in haar handen en een beker met water gevuld.
Ik weet niet wie ik ben geworden
zonder de warmbloedige omhelzing van mijn moeder.

Die omhelzing laat ze nimmer meer los
zolang ik haar kind blijf
Ze is de grote bloem in de verte
Waar ik nooit werkelijk bij geraak
Daarvoor is ze te groot.

Oh eeuwige opbeurende omhelzing
Een moeder is altijd dienstvaardig,
ze raakt ziel en harten
Ze is er altijd ietwat opgeruimd en monter

Ik zelf ben nooit verlaten
Omdat ik moeders heb voor me en ik voor hen
De nachten komen met raadselachtige ogenblikken
Waarin ik vlucht bij de moeders voor mij.

Want we hebben moeders in de hemel,
en moeders op het land en moeders in het water.
Opeens merk ik dat ik hulpbehoevend ben en
dan weet je dat je een moeder hebt.

Liefdes gedicht door: cornil

Tweeten