Gedichten

Pleegmoeder

Een pleegmoeder pleegt een moeder te zijn
en dat is juist het grootste verdriet.
Als een mens iets pleegt te zijn,
dan is hij het in werkelijkheid dus niet.

Pleegmoeder, neem alleen al het woord,
men pleegt bijna altijd een kindermoord.
Zij placht de echte moeder te vervangen,
Als dat lukt, mag men mij verhangen.

Het is voor een pleegkind altijd minder fijn,
als er reeds eigen kinderen aanwezig zijn
Er lijkt helemaal niets aan de hand,
maar jij weet, dat is alleen de buitenkant

De pleegmoeder voelt zich zo begenadigd.
zij helpt een kind dat is beschadigd.
Een pleegkind zijn voelt als een straf,
menig huisdier is vaak veel beter af

Aan tafel krijg je een eigen stoel,
daar neem je plaats zonder gevoel.
En altijd maar weer dezelfde vragen,
of je soms nog wat hebt te klagen.

Niemand heeft er iets in de gaten,
Maar je voelt je helemaal verlaten.
Je nieuwe moeder, een vreemde vrouw,
die steeds weer zegt, ik houd van jou.

De nieuwe vader is een lelijke man,
waar je maar niet aan wennen kan.
Altijd kijkt hij alleen maar stil,
alsof hij jou ook niet hebben wil.

Zo werd je langzaam aan toch groot,
maar vanbinnen ga je helemaal dood.
Je voelt je elke dag steeds meer alleen,
de eigen kinderen blijken ook gemeen.

Jij moest een leegte op gaan vullen,
tussen allerlei vreemde spullen.
Een leegte die eens is ontstaan,
omdat hun dochter dood is gegaan.

Begrijp je wat ik hiermee bedoel?
Men had voor mijn en voor hun gevoel.
Beter kunnen wennen, aan één lege stoel.

© Simon.