Gedichten

Vluchtige kou

Frisse morgenzon geeft het berijpte veld
wijde, ongerepte platinaglans.
De vorst der afgelopen nacht had kans
kunstig te heersen, voor hij heen was gesneld.

Twee kleuters, in elkaars armen gekneld,
houden op het krakende wit wilde dans,
worden omhuld door stuivende korrelkrans.
Sterk maar kort is het genot: de pracht smelt.

Moeder klaagt onder het drukke wrijven:
"Die snertpoeder gaat haast niet van je kleren.
Moet ik weer het slavenwerk bedrijven?"

Opa gniffelt: "Weg met dat beleren.
Laat onze hummels bij ruw spel blijven;
zij kunnen zich later beter verweren."





Han Messie

gedicht door: Han Messie

Tweeten