Gedichten

Entropische eindigheid

wij hadden het doek
breed opgezet en
stevig ingekleurd alsof
de materialen nooit
op zouden kunnen raken

met joyeuze gebaren
en veel spektakel was
leven vorm gegeven
het zorgeloze bleek ons
gegund tot het omslagpunt

toen openbaarden feiten
het diepe moeras waarvan
gas de grootste leugen was
het bestaan een begaan
met redden van het vege lijf

wij hebben het schilderij
niet af kunnen maken
de structuren begonnen
al stinkend te ontbinden in
het bijzijn van onze kinderen

het doek kon schuld
en boete niet meer dragen
kleuren vervaagden en
vormen verloren stabiliteit
in hun entropische eindigheid


wil melker

Afscheids gedicht door: wil melker

Tweeten