Gedichten

Geen woorden voor

Met tranen van verdriet zie ik het beeld van
de onschuldige slachtoffers voorbijflitsen, cijfers en
letters van verschillende leeftijden, een iemand die nooit
meer zal terugkomen, onbekende mensen het leven ontnomen.

Met trillende vingers hoor ik nog steeds hun
stemmen, dialogen en monologen abrupt stilgelegd
Taal opgelost in het luchtledige waar zij blijft hangen op de
herinneringen en emoties bij ieder van ons, alsof het gisteren was.

Met zwetende handen voel ik een breekbaar hart
gebroken in duizend en een stukjes, laatste slag voorbij
terwijl haar bloedsporen verspreid liggen over het bleke lichaam
Twee gesloten ogen kijken me aan, het portret in het geheugen gegrift.

Met ongeloof en verbijstering draait de wereld door
op het zelfde moment wordt het onmogelijke werkelijkheid
Van ver-van-mijn-bed naar dicht-bij-huis, waarom blijft eenzaam
alleen achter, wanneer komt er een einde aan deze misdrijven en daden.

© Catherine Boone 2015