Gedichten

Het verzet oogst lof

pas hier verzette ik de tijd
kraalde hoge ogen maar
ik verloor mijn roem
in de hoge polen van ’t tapijt

nu weent het kind en draagt
het grote weten lage landen
onder dikke wollen sokken, het gebreide
is ontvouwen en scheurt de mantel
van onze moeder aarde

het gas mijn vriend het gas raakt te
verhit op de versleten pitten, het vuur
heeft de kleur verwond en bloedt
uit moeder aarde

Groningen, diep geraakt door boorput
en ovenschalen, het schaalt te diep
en Richter heeft zijn eerbied
in kracht verloren

weer is het perkament gevouwen
in scherpe delen van de waarheid, het
knarst als nooit tevoor, maar ik hoop
op mededogen van onze moeder aarde

© Elze 2014

Actualiteits gedicht door: elze

Tweeten