Gedichten

Foto

Ik kreeg een foto toegestuurd.
Een foto van drie kleine jongens.
Een foto van wel tachtig jaren oud.
maar o, zo kostbaar in mijn ogen.
Heel duidelijk herken ik jou,
jouw lief gezicht,
voor mij nog altijd zo vertrouwd.

Ik kon jou toen niet kennen,
'k was zelfs nog niet geboren.
Jijzelf was pas een jaar of zeven.
Pas jaren later kwam ik jou toen tegen.
Vreemd, dat mij dit nu zo beroert.
't is de manier waarop je kijkt.
Jouw blik die mij zo diep ontroert.

Er kwam eerst nog een grote oorlog,
waarin jouw moeder overleed.
Een tijd van armoe en ellende.
Allen hebben die tijd beleefd:
Van hard te moeten werken,
met altijd honger en verdriet.....
maar we hebben het overleefd.

De foto is een beetje triestig,
zonder kleur en grijs.
Armoedige kleding en op klompen.
Vreemd, dat er sowieso een foto is gemaakt.
Jouw broertjes die er ook op staan,
zijn duidelijk wat jonger.
Ik weet hoe het jullie later is vergaan.

Pas tien jaar na die grote oorlog,
ben ik met jou getrouwd.
We kregen zeven kinderen,
ze lijken erg op jou.
Vijftig jaren mocht het duren,
geen dag gaf mij berouw.

Ik bekijk heel vaak die oude foto.
Met verlangen en met hunkering..........

Een heel bijzondere herinnering.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten