Gedichten

Onmogelijk

Maar steeds als ik denk dat de muur is opgebouwd, valt hij om. Steen bij steen probeer ik hem weer op te bouwen, maar ik kan het niet alleen. Ik praat en lach als de beste, maar niemand ziet dat ik het niet echt meen.

's Avonds kijk ik uit mijn raam naar de sterren aan de hemel. Het is onmogelijk om er een te pakken, dat kan gewoon niet. Ze schijnen altijd zo mooi, alsof niks ze kan breken. Hoe graag ik ook verder wil, het lukt niet, ik blijf steken.

Als klein meisje speelde ik buiten, gleed ik van de glijbaan en zat ik op de wip. Viel ik van de schommel, dan was het vallen en opstaan. Dan ging ik verder met waar ik was gebleven. mensen zeggen dat het nu de tijd is om te leven. Steeds vaker begin ik daar naar de streven.

De muur blijft zo ongebouwd als die is, de sterren blijven onbereikbaar en de tijd kan niet meer terug. Ik moet verdergaan en de waarheid onder ogen zien. Maar hoe kan dat als ik nog steeds vlucht?

Levens gedicht door: Rosalie-vk

Tweeten