Gedichten

Onwetende mens, vervormd wetend

Men is werkelijk blindelings gevangen door een vertrouwde kijk vanuit de ogen die zonder te zien of te zijn de wil makkelijk wilt vatten vanuit het ego, en misvatting creeërd door denken te zijn dat ze zijn wie ze werkelijk zijn. Eigenlijk wilt de wil de eigen eigenheid die niet tot hun behoord vanuit nader inzien bekijken, maar vele willen alleen luisteren naar het belangrijke ego uit eigenbelang en houdt de mooie vorm van het echte eigen domweg voor bekeken. Het ziet er naaruit zoals vele die veel te veel beweren maar de wil niet willen beheren, zo blijkt dat men allen uniek wilt zijn zo lijkt het in de gedachten die alleen ieders gevoel van ware inzicht misleid, en dan toch bewust leven als een schaduw in de vereeuwigde vormloze schijn, laat het voor hun dan maar de echte werkelijkheid zijn. Het vormen van een waardige vorm wordt geëigend door hebberige zielloze ogen, nooit zal men werkelijk de eigen reflectie kunnen zien als men altijd vertrouwd kijkt vanuit een ander zijn visie of een ander hun zijn. Dus de illusie wordt een illusie als de eerlijke oneerlijk gaat kijken en zich laat bezwijken in de mooie fantasie die niet tot de hunne behoord, eerlijk bezwarend zoals gezegd en storend ongehoord. Wat blijkt, het lijkt hier nu door de menselijke vorm voor eeuwig bekrompen, de ballans is uit ballans, vormen worden misvormd gevormd, nog lelijker en nog storender in het verstoorde, nog leeg nooit nuchter altijd en alleen maar beschonken. Maar dan toch uiteindelijk diep door aarde heen gezakt, zo diep als mogelijk, hopelijk tot de bodem van het gekwetste hart, want in het diepste van deze duisternis schaduwd het innerlijke wezen, die treurig en traag door eigen handen werd verdronken, en zo verder dieper en dieper tot de bodem was gezonken. Door een overvloed aan ontwikkelende gedachten die normaal als ballans dienen voorwat er op het aardse pad valde te verwachten. Liet men de illusie liever verder leven als een levendige fantasie die hier te vaak ongewild heeft geleefd, moeiteloos denken dacht de gedachten, dus zonder enige moeite manifesteerde men een gewetenloze geest. Zo vals, zo lelijk, dat men zich voordoet als een onwetend pasgeborene, die in geen enkele gedachte de wijze woorden correct leest, en tegelijkertijd beweerd dat je wetend bent.., niet blind, luisterend of horende, maar eigenlijk nog altijd zijn eigen persoon niet kent. Wie niet wilt weten of zijn eigen niet zoekt, verdwaald in eindeloze gedachten door de eigen gecreeërde en vereeuwigde vloek.

Levens gedicht door: End

Tweeten