Gedichten

Systeem

Het systeem waarin je leeft,
dwingt je steeds om mee te gaan.
Het gezin waarin je werd geboren,
liep al langs die vaste baan.

Je vader en zo ook je moeder,
zaten al lang vast in een routine.
En ze waren nooit verwonderd,
ze geloofden, tien keer tien is honderd.

Oh wee, oh wee, als je het waagde,
om daarvan af te wijken.
Dan was er een steekje los aan jou, ja niet gewoon,
er moest gesleuteld, want jij viel uit de toon.

Een speciale school, of internaat,
een inrichting om je bij te schaven.
Gedrild en murw gepraat,
totdat je had aanvaard,
dat het systeem zijn gang maar gaat.

Zo leerde je lopen en praten,
zoals het zogenaamd ook hoort.
Als op commando stil te zitten.
En als een robot sukkel je maar voort.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten