Gedichten

Verwondering

In het donker van de nacht
als het duister mij omringt
komen zomaar uit het niets
woorden aangesneld.
Het is alsof het zingt.
Heel duidelijk en onaangemeld.

Als ik dan hun ritme hoor
word ik wakker...opgelet!
Ik wil schrijven...papier en pen is wat ik zoek.
En bij het lichtje van de lamp
schrijf ik ze op het schutblad van mijn boek
rechtop zittend in mijn bed.

En als de dag aanbreekt
is er een nieuw gedicht ontstaan.
Waar kwam het eigenlijk vandaan?
En ik verwonder mij maar weer.
Want dit gebeurt me, telkens weer.
Ja, keer op keer.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten