Gedichten

Ontferming

Ik wil zo graag vertellen,
over alle pijntjes die me kwellen.
Maar ik doe het toch maar niet,
want als ik ben begonnen, luistert men toch niet.

Dan klinken woorden als:
“O ja, dat heb ik ook,
je wilt niet weten wat een pijn ik heb!”
En dat is misschien ook wel zo..

Het gaat niet om die pijn,
want die blijft wel bestaan.
Maar een beetje begrip te tonen,
kunnen we dat nog wel aan?

Ieder mens is als een eiland.
Het eigen “Ik” drijft bovenaan.
Angstvallig worstelend,
om daar te blijven staan.

Onze oren zijn wel open,
en horen wel het klagende geluid.
Het komt niet meer naar binnen,
we schakelen het uit.

Ons hart wordt niet geroerd,
door 't lijden van de ander.
Het lijden is te groot, teveel.
Te vaak verwonden we elkander.

Het kan er niet meer bij,
en nemen onszelf in bescherming.
We drijven in de levenszee.
Geen weet meer van ontferming.

Liefdes gedicht door: Antje.

Tweeten