Gedichten

Ontwakende stad

De nacht bedekt de stad met zijn
donkere sluier, in bleekheid van het
maanlicht weerkaatsen gracht en plein
In alle stilte slaan klokken het laatste uur.

In grijze massa ontwaakt dageraad
bijgestaan door de koelte van de wind
Mens voelt zich duizelig, licht in het hoofd
De dag breekt aan, het is tijd om op te staan.

Zie kleine glinsteringen over het water
waar de woonboot nog in halfschaduw ligt
In de verte hoor ik het gerinkel van de eerste
tram, verstoord door een groep vroege toeristen.

De prille zon schijnt al in de kamer bij de
overbuur terwijl toevallige voorbijganger haar
kleur krijgt, de laatste stralen van de schemering
Een diepe zucht, de stad staat weer in vuur en vlam.

Liefdes gedicht door: Catherine B.

Tweeten