Gedichten

Camélia

Al jaren eet ik bij mijn zoon.
Altijd op dinsdag.
Nooit had ik er op gelet,
nu viel zomaar mijn oog er op..
Een struikje in zijn tuin,
droeg dikke rode knoppen.
Tijd, om eventjes te stoppen.

Wat was het voor een struik?
Ik kende hem niet.
Mijn zoon ook niet.
Hij had hem gekregen,
als klein plantje.
Maar hij doet het nu goed,
zodat ik kijken moet.

Ik wil altijd weten wat ik zie,
dus zocht ik hem op:
‘struik met dikke rode knoppen.’
En ja ik had het kunnen weten.
Camélia, het is de camélia.
Om nooit meer te vergeten.

Heel vroeg in het voorjaar bloeit hij.
Hij komt uit China,
Met een boot meegekomen,
door iemand die zijn schoonheid zag.
Fijn dat ik hem nu bewonderen mag.

Ook anderen hebben zijn schoonheid gezien.
Een toneelschrijver sprak erover.
‘La dame aux camélias.’
Frans natuurlijk.
La dame droeg altijd die bloem.
Niet zo netjes naar mijn gevoel.
Een witte als ze beschikbaar was
en anders een rode.
Als je begrijpt wat ik bedoel.

Zo leuk, die details,
over een bloempje.
Gewoon bij mijn zoon in de tuin.
Al jaren onopvallend.
Maar nu zijn naam is genoemd,
blijkt hij heel bekend te zijn.
Zelfs wereldberoemd.

Antje.

Natuur gedicht door: Antje.

Tweeten