Gedichten

Een heel klein wonder

Op de voedertafel buiten,
Kwam een kleine roodborst eten.
Hij ging niet weg,
Hoewel hij mij zag staan.

De mussen slaan steeds op de vlucht,
Wanneer ik voor mijn venster sta.
Hij pikte rustig verder,
Het was zijn eer te na.

Hoe klein is toch zo’n beestje.
Met pootjes o zo dun en fijn.
Zijn kraaloogjes keken me aan,
Alsof ze zeiden: “Ik hoef voor jou niet weg te gaan.”

Rustig liet hij zich door mij bekijken,
Hij at zijn buikje rond.
Ik zag het warm oranje van zijn borst.
Hij pikte zelfs de zaadjes van de grond.

Ontroerd stond ik daar maar,
En maakte geen beweging.
Ik vond het wonderbaar,
Een heel bijzondere beleving.

Natuur gedicht door: Antje.

Tweeten