Gedichten

Het kleine hertje

Ik liep in het zonnige bos en
plots, tussen het hoge gras stond hij
Zijn spitse snuit en zwarte ogen
keken verwonderd naar mij.

Ik bleef stiller dan de wind,
even beweegloos net als het dier
Het dier voelde mij goed aan
en verrekte geen spier.

Een tak liet los van zijn stam
Het kleine hertje schrok en rende weg
Ik besloot hem te volgen
en liep gefocust door een heg.

Daar stond hij dan
in het midden van de wei
Hij was niet alleen
zijn moeder stond er ook bij.

Ze likte zijn rug nauwkeurig schoon
en ging onder een grote eik staan
Ik stond ze te observeren
en hing tegen een wijze boom aan.

Wat een pracht, wat een wonder
Wat ik daar stond te aanschouwen
was misschien heel normaal
maar toch zó erg bijzonder.

Bella - 2015

Natuur gedicht door: Bella

Tweeten