Gedichten

Mastbos

De wind van het jaar tweeduizendvijftien
zwerft door het grote bos bij Breda 's Zuidkant,
fluistert in hoog lover, op begroeid zand
geschiedenis, lang vergeten misschien...

Vijf eeuwen her zou het zijn begin zien:
ruig heideveld werd door menselijke hand
herschapen tot jachtwoud voor de adelstand;
bomen mochten schepen van masten voorzien.

Tijdloze geest zweeft over moerassen,
wekt meerstemmig vogel- en kikkerkoor,
wil wandelaars met blije klank verrassen.

Vrijuit treft het boslied dankbaar gehoor:
voor de verstaander, pril of volwassen,
speelt Dageraad der toonkunst eeuwig door.

Natuur gedicht door: Han Messie

Tweeten