Gedichten

Rijp

Gisteren zei ik het nog:
Wat ziet het er buiten toch haveloos uit.
Met uitgebloeide bloemen,
hun bladeren bruin en verdord.
En wind die door haast kale bomen fluit.

Hun blad ligt aan hopen,
Onder heggen en struik.
Het groene mos kleeft aan tegels en muren.
Regen klettert tegen donkere ruiten.
Geen mens waagt zich naar buiten.

Maar bij het opstaan deze morgen….
't Was of er een wonder was verricht!
De tuin leek als betoverd,
Prachtig wit, met duizend glinsteringen,
stralend in het vroege zonnelicht.

Als met een fijn penseel beschilderd,
elk blad en elke steel gaf nu zijn schoonheid weer.
Als met een laagje verf bestreken.
De zwarte daken wit berijpt.
Ik raakte maar niet uitgekeken.

Wie kon zo’n toverstaf hanteren,
de duisternis veranderen in licht?
Mijn treurig hart in blijheid doen verkeren,
mijn trieste gedachten om te zetten…….
Tot dit zo vreugdevol gedicht.

Natuur gedicht door: Antje.

Tweeten