Gedichten

De lieve vogelallien

Op een dag vloog er een vliegende schotel bij mij over de tuin.
En viel een zilveren trappetje uit en toen landde de vliegende schotel.
Er kwam een lieve allien uit.
Het was een meisje en ze had een snavel en kleine kraaloogjes.
Nu ik geloof wel in alliens en ik kwam op haar af.

Ze vertelde mij dat ze een grote microscoop had in haar ufo en dat ze daarmmee ons bekeek.
Ze was wel aardig, ze sprak middels telepathie en ik was gerustgesteld.

Ik vroeg aan haar wat ze van de gewone mensen zoals ik vond.
Nu zei ze, je weet bijna niets zeker, je bent wat bangig maar je doet wat je best, en je bent zoals de meeste mensen een echt individue, wij op ons planeetje doen en delen alles graag in groepen heel groot met elkaar, als wij een tekening maken dan tekenen wij met ons tienen gezellig met kleurpotlood op een vel wit papier samen en vullen elkaar aan.

Jullie,de meeste kunstenaars dulden geen tekenbroer of zuster die meehelpt,jullie zijn individualistisch,behalve de hele grote heiligen dan,maar ja daarvoor zijn het allergrote heiligen.

Kunnen jukllie niet iets doen,ingrijpen op onze planeet ter dienste van de wereldvrede vroeg ik aan haar.
Nu nee zei ze want jullie zijn een vrije wil planeet en het reilien en zeilen mag ik bij jullie niet beinvloeden ,ik behoor tot een
andere planeet waar ik wel verantwoordelijk voor ben.

Ieder van jullie heeft een eigen weg te gaan en een eigen evolutiepunt,daar heb ik respect voor.
Geloven jullie in God vroeg ik.Daar gaf ze geen antwoord op.
Dat is een vraag waar ik geen antwoord op geef zwei ze.
Maar God is het doel,het einddoel en omdat het voormalige meer wetenschappelijke oostblok niet op God was gericht was het Goddeloos ondanks de kennis en daarom diende het niet het doel van de evolutie en vernietigde het zelf

Oostblokkers hadden een bokkenideologie en Westblokkers hadden een apenideologie.
Staan de apen niet dichter bij de mens,jullie apenkooien doen het goed,

Ze legde mij uit dat er apparaten komen waarmee we zielen in het vagevuur gaan zien en ermee kunnen comminiceren.
De ziekte kanker wordt geneesbaar

Ach ik kreeg zo een apparaatje waarmee ik de zielen uit het vagevuur kon horen en zien.
Ik hoorde stemmen,stemmen,stemmetjes en hun begeleiders.
Soms een trouwe hond bij een dolende man.
Stemmen,stimme,stemmen,Stimme,nare en hoopvolle geluiden.Lieve geluiden.
Lieve stemmen.Ik kon met heel veel overledenen bellen.
De allien vroeg mij mij opnieuw te verwonderen aan een bloem met een hart.
En dat was ze zelf.Deze allien droeg een vreemde bril en had een snavel als mond.

oPEENS VOELDE IK PIJN.iK VOELDE DAT MIJN VOETEN VAST ZATEN, HEEL PIJNLIJK OPEENS VASTGEKLONKEN AAN ELKAAR WAREN AAN KETENEN.
dE ALLIEN KEEK MIJ STENG OPEENS AAN EN WAARSCHUWDE MIJ.
Ze vond dat ik te nieuwsgierig was geworden.
De allien zei dat het beter was dat ze met haar schietpotlood mij verlamde en stom maakte.
Je bent teveel op macht gericht zei ze.
Ze nam uit een rode tas een soort potlood en richtte het op mij.
Ik smeekte haar het niet te doen.
Maar ze was rechtvaardig en mededogend tegelijk.Ze glimlachtte naar mij daarbij schoot ze .
Met een vreemde blauwe straal raakte ik buiten bewustzijn en verlamd aan al mijn ledematen, ook spreken kon ik niet meer.
Ik keek naar mijn voeten die zo sterk in de ketenen waren gezet dat niemand op aarde ze los kon krijgen.
Een verschrikkelijk einde op aarde had ik maar ik voelde wel de beschermende nabijheid van deze lieve vogelallien.
Na vele jaren verscheen ze weer. Nu landde ze voor mijn bed met haar kleine vliegende schotel.
Ze schonk mij een soort buitenaards korstje brood en een geneeskrachtig drankje.
Ik werd meteen gezond en de ketenen om mijn vvoeten raakten los.
Ze schonk mij een huwelijksring en vroeg aan mij om met haar te trouwen.
Ik durfde dat niet.

En toen viel ik weer in slaap op mijn bed.
Zij verdween met haar ufo.
Ik werd weer wakker en voelde weer dat ik wederom verlamd was.
Mijn tong zat vast en ik kon wederom niets zeggen.
De spiegel toonde mijn spiegelbeeld niet meer.
En mijn voeten deden nog meer pijn in ketenen van buitenaardse metalen.
En ik begon zo te verlangen naar het allienmeisje.

Een derde keer kwam het allienmeisje bij mij.
Nu toonde ze mij in haar ufo een lijkkist.
Ze zei dat ik daarin kwam.
Ze moest mijn lichaam nu meenemen zei ze.
Ze droeg een kaars aan haar hart en ze keek bedroefd.
Ik wil nog wat betenen op aarde voor je goede allienmevrouw riep ik.
Goed,algoed,dan wil ik je hoofd. Anders moet je sterven.

Ik ging daar mee akkoord.
Ze wond mij in een soort verbandgaas in haar ufo en met een vreemd soort mes sneed ze mijn hoofd van mijn romp.
Verder kun je gewoon op aarde leven en in de wateren zei ze.
Ze legde mij weer op bed zonder hoofd.
Mijn hoofd kuste ze minzaam en nam ze mee naar haar planeet.
De vogelallien zei dat ze mijn hoofd nodig had om mij te helpen.

Met je hart moet je het maar zien te doen zei ze.
Ik was nu weer een vrij mens maar ik had geen hoofd meer.
uIT MIJN HALS GROEIDE EEN KLEINE ANTENNE UIT VLEES WAAR IK ALLE SIGNALEN MEE OPVING. Alsook de boodschappen gegeven van de vogelallien.

Omdat ik geen hoofd meer had werd ik naamloos en een nummertje.
Ik had geen trots meer,noch ijdelheid.
De lieve vogelallien had me alleen maar beproefd.

Overige gedicht door: cornil

Tweeten