Gedichten

Geluk

Ik zie mezelf als een klein kind,
lopend door de sloot bij buurvrouw Maartje.
Vluchtend voor die boze mensen,
die elkaar de dood in wensen.

Ver, heel ver moet ik nog gaan,
om het niet te hoeven horen.
Over het mulle witte zand, dat rult,
zoetjesaan mijn klompjes vult.

Eindelijk kom ik op mijn plekje,
tussen brem en kamperfoelie.
In de hei zet ik me neer.
Mijn angst verdwijnt, de rust keert weer.

Die zoete geur, gezoem van bijen,
heel stil zit ik daar, tevree.
Een salamander koestert zich in't warme zand.
Hij kijkt mij aan, vlakbij mijn hand.

Ik dwaal nog verder over het pad,
en vind de sloot met wilgenkatjes.
Ik wil mij in hun geur verliezen.
Hun stuifmeel doet me plots'ling niezen.

Ik heb het wel gezien,
het kleine vogelnestje.
Twee eitjes als van porselein,
ik zal maar heel voorzichtig zijn.

Zouden er al bramen zijn?
Voorzichtig ga ik kijken.
En ga dan lachend op de loop.
Ik stapte bijna in een mierenhoop.

Het weiland waar ik nu beland,
staat boordevol met pinksterbloemen.
Dan pluk ik een boeket, heel groot,
en vlij me languit in haar schoot.

De geur is haast bedwelmend.
Genietend blijf ik even liggen....
Totdat het krieb'lend grut verschijnt.
Haastig krabbel ik overeind.

De bloemen geef ik aan mijn moeder,
hun ruzie zal wel over zijn.
Mijn vader moet maar even helpen...
ik wil zo graag hun tranen stelpen.

Mijn kindertijd heeft mij geleerd:
't Geluk ligt in de kleine dingen.
Soms overpeins ik ze heel even.
O, hoe kostbaar is mij 't leven

Overige gedicht door: Antje.

Tweeten